ΤΕΜΠΗ : ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ - ΠΕΝΘΟΣ

Μνήμη και το Παράδοξο της Καθημερινότητας

Ένας χρόνος πέρασε από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπου 57 ψυχές χάθηκαν τόσο άδικα. Ένας χρόνος, και όμως ο πόνος παραμένει ανεξίτηλος. Οι εικόνες του συρμού που έγινε συντρίμμια, οι κραυγές αγωνίας, τα αναπάντητα «γιατί» στοιχειώνουν ακόμη τη συλλογική μας μνήμη.

Η πρόσφατη μεγαλειώδης διαδήλωση εις μνήμην των θυμάτων απέδειξε πως η κοινωνία δεν ξεχνά. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να τιμήσουν αυτούς που έφυγαν και να απαιτήσουν δικαιοσύνη. Το πένθος δεν αφορά μόνο τις οικογένειες των θυμάτων – είναι βαρύ φορτίο για όλους. Γιατί στα βαγόνια εκείνης της μοιραίας νύχτας θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας μας, ένα παιδί μας, ένας φίλος, ένας συνάδελφος…

Κι όμως, ενώ η μνήμη είναι νωπή και η κοινωνία θρηνεί, η καθημερινότητα συνεχίζεται με έναν παράδοξο τρόπο. Στις οθόνες μας εναλλάσσονται εικόνες από μνημόσυνα και πορείες διαμαρτυρίας με στιγμιότυπα από αποκριάτικες εκδηλώσεις, γλέντια και πολύχρωμες στολές. Είναι αυτή η αμήχανη συνύπαρξη του πένθους με τη ζωή, που δεν σταματά, όσο κι αν κάποιες στιγμές μοιάζει ασύμβατο.Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί ένα βαθύ συναίσθημα δυσαρέσκειας. Γιατί όταν ένας λαός θρηνεί τόσο φρέσκες πληγές, κάθε εορτασμός μοιάζει ξένος, σαν να αποσιωπά την τραγωδία. Από την άλλη, η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να συνεχίζεται – όχι από λησμονιά, αλλά από ανάγκη.

Ίσως το πραγματικό ζητούμενο να είναι η ισορροπία: να μη σταματήσουμε να τιμάμε τη μνήμη των θυμάτων και να απαιτούμε δικαιοσύνη, αλλά και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζει, χωρίς να ξεχνά. Γιατί η πραγματική λήθη δεν έρχεται όταν σταματάμε να πενθούμε, αλλά όταν σταματάμε να νοιαζόμαστε. Και η κοινωνία μας, όπως έδειξε η διαδήλωση, ακόμα νοιάζεται. Ας είναι η μνήμη των 57 ψυχών φάρος δικαιοσύνης και αλλαγής, ώστε να μην ξαναζήσουμε ποτέ τέτοια τραγωδία.