ΣΤΡΑ|συμ|ΒΙ|βα|ΣΜ|τελ|ΟΣ

Η μέρα μου είχε ξεκινήσει από τις 8. Μόλις είχα ξυπνήσει και ξεκίνησα την πορεία της δικής μου ημέρας. Η αλήθεια είναι ότι αισθανόμουν λίγη κούραση, λίγο άγχος, λίγη πίεση, λίγο μπορεί και καταπίεση. Τη στιγμή που τα συναισθήματά μου πάλλονταν μέσα στην ψυχή μου, πάσχιζα να βρω μια άκρη μέσα σε ένα κουτί γεμάτο προϊόντα προς πώληση…τότε ήρθε εκείνη η μητέρα. Εκείνη η μητέρα που φαντάζομαι επιθυμούσε πολύ ένα παιδί, άλλωστε, έτσι δεν συμβαίνει συνήθως; για να γίνεις μαμά το θέλεις πολύ. Σωστά ή μήπως πάλι κάπου κάνω λάθος;

Μάλλον όχι. Εξάλλου, δεν παίρνω ευθύνες που δεν μου ανήκουν, πλέον. Σας καταγράφω, σας μεταφέρω την αλήθεια μου, την οπτική μου, στιγμές από τη ζωή μου ή της φαντασίας μου. Μόλις είχα μπει στο δικό μου κουτί για να την εξυπηρετήσω. Ήμουν εκεί για αυτή και για τα θέλω της. Να την ακούσω, να την κατανοήσω και να κάνω ότι μου ζητήσει. Όπως είπα, να την εξυπηρετήσω. Σιγά σιγά μετά από το καθιερωμένο «Καλημέρα!» συνέχισε «Ο γιος μου πηγαίνει στον παιδικό σταθμό και […] η δασκάλα μας ζήτησε μια φωτογραφία του πλαστικοποιημένη για την κρεμαστρούλα του. Κάνετε πλαστικοποιήσεις;». Τη στιγμή εκείνη έκανα εικόνα τη κρεμάστρα του μικρού στη τάξη του πρώτου σχολείου του ανθρώπου. Τώρα, φέρνοντας στη σκέψη μου τη στιγμή, σκέφτομαι με πόσο κόπο προσπαθούμε να αποκτήσουμε την ταυτότητά μας. Με πόσο κόπο προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας όταν είμαστε παιδιά. Πόσο εύκολα, τελικά, τον χάνουμε; Παρόλες τις σκέψεις μου απαντάω «Ναι, απλώς βρες ποια φωτογραφία θέλεις».

Σε αυτό το σημείο, δεν θα επεκταθώ στο γεγονός ότι ουσιαστικά αυτός ο μικρός άνθρωπος που θα πήγαινε σχολείο δεν είχε λόγο στην επιλογή της δικής του φωτογραφίας. Μικρή τροφή για σκέψη [και συνεχίζω…]. Η μητέρα κοίταζε πολλές φωτογραφίες. Αναζητούσε την πιο όμορφη, την πιο λαμπερή, την πιο υπέροχη. Μάλιστα, έβλεπε πολλές και χαμογελούσε, περήφανη και χαρούμενη για το δικό της παιδί που, όπως είπαμε, αγαπάει. Τελικά ναι! Βρήκε την καλύτερη! Ή μάλλον για να είμαι συγκεκριμένη «Δες», μου λέει χαμογελαστή, «Σε αυτή φαίνεται πολύ ωραίος με τα γυαλιά ηλίου, αλλά θα με αφήσει η δασκάλα;» δειλά, ίσως, απαντάω «Ναι, είναι όμορφη, δεν νομίζω να σου πει κάτι». Στα επόμενα λεπτά συνεχίζει δείχνοντας μου μια άλλη φωτογραφία και συνεχίζει ασταμάτητη «Να, σε αυτή είναι πολύ όμορφος αλλά… φαίνονται τα ματάκια του και… έχει στραβισμό». Την στιγμή εκείνη το μυαλό μου έκανε ένα σωρό συνδέσεις. Λες και τον λυπόταν, λες και είχε κάτι κακό, λες και κάτι δεν έπρεπε να δείξει, λες και. Λίγο μετά, κατάφερα δειλά να πω «Δεν πειράζει και αν φαίνεται» ή κάτι τέτοιο. Μέσα μου πάγωσα. Μέσα μου αναρωτήθηκα, λυπήθηκα, θύμωσα, απελπίστηκα. Ένιωσα το μικρό παιδί.

Τελικά εσύ πόσο αγαπάς το παιδί σου; Αγαπάς το παιδί σου ή ένα τέλειο παιδί του μυαλού σου; Αγαπάς, αλλά το κρύβεις; Αγάπας αλλά έχει “ατέλειες” στα μικρά σου μάτια; Στην μικρή προσπάθεια απόκτησης ταυτότητας που έκανε αυτή η δασκάλα με τη μικρή φωτογραφία που πάντα θα του υπενθύμιζε τι ήταν δικό του, εσύ, μικρή μάνα, έκρυψες τον εαυτό του; γιατί στα μάτια σου δεν ήταν το τέλειο. Έκανες τα στραβά μάτια για να μην αποδεχτείς το ίδιο σου το παιδί; Μετά… στο μέλλον, σε παρακαλώ, μην αναρωτηθείς γιατί το παιδί σου κρύβει τα συναισθήματά του. Μετά μην γυρίσεις να αναρωτηθείς γιατί δεν μιλάει ή γιατί το ίδιο το παιδί σου δεν αποδέχθηκε τον εαυτό του. Και απορείς…απορείς…απορείς…απορείς… και αναρωτιέσαι. Αναρωτήσου όσο είναι νωρίς. Αν είναι ακόμα νωρίς και τώρα. Αποδέχεσαι το παιδί σου; Ως ΈΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΌ ΑΝΘΡΩΠΟ; Έναν διαφορετικό από εσένα.

Όταν μεγαλώσει να θυμάσαι και τη φράση που είπες μια άλλη ημέρα μέσα στον χρόνο που σε είχα ξαναδεί «Το παιδί μου κλαίει στο σχολείο και του είπα ότι αν γίνεται αυτό συνέχεια θα τον πάρω τελευταίο από το σχολείο. Την άλλη μέρα το παιδί δεν έκλαιγε». Ξέρεις κάτι; Εσύ, η μάνα που το γέννησες, το απείλησες. Οπότε έπαψαν τα δάκρυα και ξεκίνησε ο συμβιβασμός στον πιο μεγάλο. Έπειτα σου είπα δειλά δειλά, γιατί δεν έχω τόση δύναμη αυτή τη στιγμή να τα αλλάξω όλα στον κόσμο όλο {όσο για τον κόσμο μου, βρίσκομαι σε καλό δρόμο} «Μην του το λες αυτό…» και το χειρότερο για το τέλος … μου απαντάς…

«Ε… μικρός είναι τι θα θυμάται»

Εσύ να θυμάσαι ότι ακόμα και αν δεν θυμάσαι μέσα σου έχεις αποθηκεύσει τα πάντα. Δυστυχώς, στην αρχή της ζωής σου δεν είχες την επιλογή. Τώρα την έχεις. Τι λες; Μήπως πιστεύεις ότι οι μικρές αλλαγές μπορεί να γίνουν η αλλαγή στον κόσμο. Θέλεις; Δεν θέλεις ρε μικρή μάνα. Δεν ξέρω αν αγαπάς και αν στα αλήθεια ξέρεις τι είναι η αγάπη. Δεν ξέρω και αν έμαθες ποτέ. Σε κατηγορώ όμως που τα αφήνεις όλα από γενιά σε γενιά σαν αισχρή κληρονομιά.

Δεν κατανοείς το βάρος των λέξεων σου.

Ακούς;

Δεν ακούς και κλείνεις τα αφτιά σου όταν μιλάει το παιδί του.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κλείνεις τα μάτια και δεν βλέπεις το παιδί σου.

Καληνύχτα.

Ελισάβετ Παπαδοπούλου

Για εσένα που βρέθηκες εδώ,

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τα «Πρέπει», τις «Ταμπέλες», χωρίς τη διάκριση «Καλού/Κακού», χωρίς μονόδρομους; Εγώ ναι. Το όνομά μου είναι Ελισάβετ. Φυσικά σπούδασα (κάτι που στα αλήθεια αγαπώ) και φυσικά, βέβαια, θεωρούμε ένα «Καλό Παιδί» και φυσικά… stop. Μετά ήρθε η απελευθέρωση ή αλλιώς βαδίζω στον δρόμο της απελευθέρωσης. Δεν είναι ένας δρόμος, είναι πολλοί. Σε αυτό το ταξίδι εμφανίστηκε ξανά η γραφή, αλλά πλέον επιθυμώ και το μοίρασμα, άλλωστε για αυτό είμαι εδώ. Είμαι ακριβώς όπως εσύ και παράλληλα είμαι εγώ. Οι σκέψεις μου τρέχουν και επιλέγω (να επιλέγω) την καταγραφή τους. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δημιουργώ τον κόσμο μου, στον κόσμο μου. Αλλαγή, Αλήθεια, Απελευθέρωση. Τα 3 Άλφα που Αγαπώ. Τα 3 Άλφα που Αισθάνομαι.

Το εκτιμώ που είσαι εδώ. Ίσως να έχουμε και κάτι κοινό. Η τεχνολογία ενώνει, αρκεί να το πιστέψουμε.

Υπάρχει το προφίλ μου στο Instagram ( pap.ell__ ) στο οποίο έχεις τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις και εσύ μαζί μου, ακριβώς όπως εγώ. Διαβάζοντας αυτά που γράφω εάν σου έρθει στο μυαλό ακόμα και μια μόνο λέξη μπορείς να τη μοιραστείς μαζί μου, έχει νόημα, αρκεί να το βρεις.

Με αγάπη, Ελισάβετ