ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ: ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΩΠΑΙΝΕΙ

Για λίγες μέρες, λίγες στιγμές — να μπορέσουμε απλώς να υπάρξουμε.

Υπάρχουν εποχές που συμβαίνουν έξω μας, και άλλες που συμβαίνουν μέσα μας.
Το καλοκαίρι, με τον δικό του τρόπο, είναι και τα δύο.

Στην επιφάνεια μοιάζει απλό: φως, ζέστη, μια βραδύτητα στα πράγματα. Ήλιος που απλώνεται πάνω από τις μέρες σαν απαλό σεντόνι. Σιωπές που επιτρέπονται. Ανάσες που γίνονται λίγο βαθύτερες.
Αλλά κάτω απ’ αυτή τη φαινομενική ηρεμία, το καλοκαίρι είναι και κάτι πιο άρρητο — μια υπόγεια, απαλή μετακίνηση του εαυτού.

Μοιάζει σαν ο χρόνος να πατά φρένο. Κι όταν σταματά ο θόρυβος, ακούμε τον εαυτό μας. Πιο καθαρά. Πιο τρυφερά.
Καλοκαίρι είναι να συνειδητοποιείς πόσα πράγματα δεν χρειάζεσαι τελικά.
Πόσο λίγα φτάνουν για να είσαι καλά.
Ένα γυμνό πόδι στην άμμο, ένα βλέμμα που διαρκεί περισσότερο απ’ όσο «πρέπει», ένας αέρας που μπαίνει στο σπίτι και φέρνει μαζί του παιδικές μνήμες.

Κι ίσως τότε, κάτι αρχίζει να λυγίζει μέσα σου, όχι από λύπη, αλλά από εκείνο το είδος της αλήθειας που μαλακώνει την ψυχή. Γιατί το καλοκαίρι δεν απαιτεί τίποτα. Δεν ζητά απαντήσεις. Μόνο να είσαι εκεί. Πλήρης, ακόμα και μέσα στην ατέλεια.

Και σε αυτή τη μετέωρη, γλυκιά ακινησία, μπορεί να γεννηθεί μια αλλαγή.
Χωρίς σχέδια.
Χωρίς εντυπωσιασμούς.
Απλώς η βαθιά κατανόηση πως μπορείς να συνεχίσεις διαφορετικά. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή πια το νιώθεις.

Ο Ιούλιος, στη μέση της διαδρομής, δεν είναι απλώς η μέση του καλοκαιριού. Είναι το ενδιάμεσο ανάμεσα σε αυτό που ήσουν και σε αυτό που θα γίνεις.
Μια μετάβαση τόσο ήρεμη, που μόνο αν σωπάσεις, θα την νιώσεις.

Καλοκαίρι είναι αυτό:
Να αφεθείς.
Να μην ξέρεις.
Να συγχωρείς.
Να θυμάσαι ποιος είσαι όταν κανείς δεν σου ζητά να είσαι τίποτα.

Μια εποχή που δεν σε πιέζει να «προοδεύσεις», αλλά να συμβιώσεις με όσα είσαι, όσα έχασες, όσα ελπίζεις.
Κι αυτή η συμβίωση, αυτή η απλή παρουσία μέσα σου, ίσως είναι τελικά το πιο σπουδαίο βήμα προς τα μπρος.

Επίλογος:

Ίσως τελικά, το καλοκαίρι να είναι μια πρόσκληση.
Όχι να κάνεις περισσότερα, αλλά να είσαι περισσότερα.

Πιο αληθινός.
Πιο γυμνός από τις άμυνες.
Πιο κοντά στο παιδί που ήσουν.
Πιο πρόθυμος να σταθείς στη σιωπή σου χωρίς φόβο.

Δεν ξέρουμε τι έρχεται μετά.
Αλλά σήμερα, μπορούμε να είμαστε εδώ.
Με ό,τι κουβαλάμε, με ό,τι μάθαμε, με ό,τι ακόμα δεν ειπώθηκε.

Και να θυμόμαστε:

Δεν είναι πάντα ανάγκη να προχωράς για να προχωρήσεις.
Μερικές φορές, το να σταθείς στο φως — αυτό και μόνο — αρκεί.

Γράφει ο Γεώργιος Τσιφρίκας

Ψυχολόγος BSc-University of Strasbourg (σε φάση ολοκλήρωσης σπουδών)

Μουσικοθεραπευτής