ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ

Ήμουν πάντα η γυναίκα που όλοι κοιτούσαν.

Από μικρή ήξερα ότι έχω αυτό το κάτι που κάνει τους ανθρώπους γύρω μου να ενθουσιάζονται μαζί μου.

Ολοι στο Παρίσι αυτό έλεγαν. Είχαν ενθουσιαστεί με τη μικρή Γαλλίδα που κάθε μέρα εξελισσόταν μπροστά στα μάτια τους. Αλλά κάπου, στην πορεία, άρχισε να αλλάζει κάτι. Συνειδητοποιούσα ότι μέρα με την μέρα έχανα το όπλο μου, την ομορφιά μου. Δεν είχα καλλιεργήσει τίποτα άλλο πάνω μου, πέρα από την εικόνα. Αυτό ήταν που με πονούσε.

Οι άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να με κοιτάζουν διαφορετικά. Δε με κερνούσαν στα μπαρ, ούτε ερχόντουσαν να μου μιλήσουν. Με θυμάμαι μόνη μου στα πάρτι ενώ όλοι οι άλλοι διασκέδαζαν. Πότε έχασα την ομορφιά μου, έλεγα και ξαναέλεγα. Και όμως, κάπου εκεί, ανάμεσα στην απώλεια, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι.

Τόσο καιρό αυτό που με ενδιάφερε ήταν το όμορφο περιτύλιγμα, ποτέ η ουσία. ΟΜΩΣ τώρα έπρεπε να καλλιεργήσω τον εαυτό μου για να δω ποια πραγματικά είμαι. Έπρεπε να το κάνω. Με τη βοήθεια ανθρώπων που με αγαπούσαν για αυτό που ήμουν και όχι για αυτό που φαινόμουν, άρχισα να μαθαίνω να εκτιμώ τον εσωτερικό μου κόσμο.

Η αγάπη ήρθε αργά, και με θυσίες. Ομως με αυτοπεποίθηση σήμερα κοιτάζομαι στο καθρέφτη και θαυμάζω την κοπέλα απέναντι μου. Ειμαι πλέον μια νέα Σαρλοτ.