1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955 - 1959 Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ Ο ΗΡΩΑΣ

Γράφει η Χαραλαμπία Χαραλάμπους

Μεγάλωσα με μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ σαν παραμύθι, αλλά σαν αλήθεια χαραγμένη στην ψυχή της οικογένειάς μου. Ήταν η ιστορία του παππού μου, του Ανδρέα Δ. Σουρουκλή, ενός ανθρώπου που δεν γνώρισα ποτέ, αλλά που το αίμα του κυλάει μέσα μου.

Ήταν ένας απλός γεωργός, γεννημένος στους Τρούλλους στις 26 Οκτωβρίου 1932, που ζούσε για τη γη του, την οικογένειά του και το όνειρο μιας ελεύθερης Κύπρου. Όταν ξέσπασε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, δεν μπορούσε να μείνει θεατής. Το σπίτι του έγινε καταφύγιο για αντάρτες, το χωράφι του κρησφύγετο, η καρδιά του πεδίο μάχης. Σαν ένας νέος Αχιλλέας - όπως ήταν και το ψευδώνυμο του – αλύγιστος μπροστά στον κίνδυνο, ορκισμένος στην ελευθερία. Δεν είχε πανοπλία, ούτε θεϊκή προστασία. Είχε όμως το θάρρος να σταθεί απέναντι σε μια αυτοκρατορία, όπως και κάθε αγωνιστής, κρατώντας μόνο την πίστη του στον αγώνα και την αγάπη του στις αξίες και τα ιδανικά για μια Κύπρο Ελληνική.

Η Νύχτα που Άλλαξε τα Πάντα

Την νύχτα της 31ης Ιουλίου προς ξημερώματα 1ης Αυγούστου 1958, η μοίρα χάραξε τον δρόμο της. Ο παππούς μου πήρε μέρος σε μια ενέδρα κατά των Άγγλων λίγο έξω από το χωριό, στην τοποθεσία "Σαμερή". Η νύχτα ήταν φεγγαρόλουστη, το σκοτάδι δεν προσέφερε την προστασία που ήθελαν. Του είπαν να μην πάει στην ενέδρα αφού είχε ήδη μια κόρη 9 μηνών την μικρή του Χριστίνα αλλά και την γυναίκα του που ήταν έγκυος το δεύτερο τους παιδί. Η Γεωργία του, η γυναίκα του, που ήταν δίπλα του από την πρώτη στιγμή του αγώνα. Αγωνίστρια κι αυτή με τον δικό της τρόπο, να φροντίζει και να κρύβει τους αγωνιστές στο σπίτι τους, με την καρδιά της να χτυπά δυνατά κάθε φορά που οι Άγγλοι στρατιώτες έμπαιναν στο σπίτι για έλεγχο. Κι όμως, παρά τον κίνδυνο, παρά τις εκκλήσεις να μείνει πίσω, ο Σουρουκλής δεν δίστασε – πήγε από τους πρώτους στην ενέδρα, γνωρίζοντας πως κάποιοι αγώνες δεν επιτρέπουν επιστροφή.

Όταν χτυπήθηκε, δεν ήταν απλά ένας ακόμα αντάρτης που έπεφτε. Ήταν ένας πατέρας που δεν πρόλαβε να κρατήσει το παιδί του στα χέρια του. Ήταν ένας σύζυγος που δεν γύρισε ποτέ σπίτι. Ήταν ένας άνθρωπος που έδωσε τα πάντα για την πατρίδα, χωρίς να ζητήσει τίποτα πίσω.

Ένα Βάρος και μια Ευθύνη Σήμερα, κοιτάζω τις φωτογραφίες του και προσπαθώ να φανταστώ τη φωνή του. Τι θα έλεγε αν έβλεπε τον κόσμο μας τώρα; Αν ήξερε ότι οι θυσίες του έφεραν μια ειρήνη που ακόμα παλεύουμε να κρατήσουμε; Και πώς θα πω εγώ την ιστορία του στα δικά μου παιδιά; Πώς θα τους εξηγήσω ότι εκείνοι πάλεψαν για μια ελευθερία που εμείς δεν καταφέραμε να διαφυλάξουμε; Ότι ο Σουρουκλής και άλλοι τόσοι ήρωες έδωσαν τη ζωή τους για να μη ζούμε με φόβο, κι όμως, ακόμα φοβόμαστε; Θα μπορέσω ποτέ να τους κάνω να νιώσουν το βάρος της θυσίας τους, όχι σαν μια μακρινή ιστορία, αλλά σαν μια ευθύνη που μας βαραίνει όλους; Γιατί η ελευθερία δεν είναι δεδομένη. Είναι κάτι που κερδίζεται, ξανά και ξανά, με τη μνήμη, με τις επιλογές μας και με το θάρρος να υπερασπιστούμε όσα μας άφησαν παρακαταθήκη.

Η θυσία του Ανδρέα Σουρουκλή στο ακριτικό χωριό των Τρούλλων, δεν είναι απλώς μια σελίδα στην ιστορία της Κύπρου. Είναι μια κληρονομιά που βαραίνει τις ψυχές μας, ένας δρόμος που μας καλεί να περπατήσουμε με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Ο παππούς μου δεν ζήτησε δόξα. Δεν ζήτησε αγάλματα ή μνημεία. Ζήτησε ένα μέλλον όπου τα παιδιά μας θα μεγαλώνουν χωρίς φόβο, ΕΛΕΥΘΕΡΑ!

Όπου η λέξη πατρίδα δεν θα είναι απλώς μια γεωγραφική έννοια, αλλά ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στις καρδιές μας. Μια πατρίδα που δεν θα διχάζεται, δεν θα φοβάται και δεν θα ξεχνά. Μια πατρίδα που δεν θα είναι μόνο χώμα, αλλά οι αξίες που την κρατούν όρθια: η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ενότητα. Γιατί η πραγματική ελευθερία είναι ευθύνη όλων μας και η ιστορία δεν γράφεται μόνο με αίμα, αλλά και με τις πράξεις εκείνων που επιλέγουν να τιμήσουν το παρελθόν χτίζοντας ένα πιο φωτεινό μέλλον. Και εγώ, ως εγγονή του, υπόσχομαι να μην αφήσω τη μνήμη του να ξεθωριάσει. Γιατί οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ – ζουν μέσα μας, στον τρόπο που αγαπάμε, στον τρόπο που ονειρευόμαστε, στον τρόπο που παλεύουμε για όσα έχουν αξία.